فعالیت گیرنده های آدنوزینی a۱ آمیگدال تأثیری بر شدت تشنج های ناشی از کیندلینگ قشر پیریفورم ندارد

سابقه و هدف: آدنوزین یک ماده ضدتشنجی درون زا است که اثرات ضدتشنجی خود را از طریق فعالیت گیرنده های a1 اعمال می کند. از آن جا که مدار پیریفورم-آمیگدال در گسترش تشنج های لوب لیمبیک نقش مهمی دارد و از طرفی، اعمال اثرات ضدتشنجی آدنوزین وابسته به مسیرهای ارتباطی بین نواحی مختلف می باشد، در این تحقیق تأثیر فعالیت گیرنده های a1 آمیگدال بر تشنج های ناشی از کیندلینگ قشر پیریفورم مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: حیوانات با تحریک الکتریکی قشر پیریفورم کیندل شدند. در آزمایش اول به 5 گروه مختلف حیوانات، n6-سیکلوهگزیل آدنوزین (cha، آگونیست اختصاصی گیرنده های a1) با دوزهای 1، 10، 100، 200 و 500 میکرومولار و به گروهی دیگر، لیدوکایین 2 درصد به صورت دو طرفه به آمیگدال تزریق شد. 5 دقیقه بعد حیوانات تحریک و کمیت های تشنجی آن ها اندازه گیری گردید. در آزمایش دوم، حیوانات به سه گروه تقسیم شدند. در گروه اول cha(100 میکرومولار) به صورت روزانه به داخل آمیگدال تزریق و اثر آن بر روند اکتساب کیندلینگ ناشی از تحریک قشر پیریفورم مورد مطالعه قرار گرفت. در گروه دوم به همان ترتیب حلال دارو (مایع مغزی نخاعی مصنوعی) به حیوانات تزریق شد و در گروه سوم هیچ ماده ای به حیوانات تزریق نشد. تعداد حیوانات در همه گروه ها 6 الی 7 سر بود. یافته ها: تزریق دوزهای مختلف cha هیچ تأثیر معنی داری بر کمیت های تشنجی نداشت اما تزریق لیدوکائین 2 درصد باعث کاهش مدت زمان مرحله 5 (از 69/3±27/35 به 27/4±51/29) و افزایش مدت زمان تأخیری تا شروع مرحله 4 تشنج (از 68/3±5/18 به 76/1±03/30) شد. تزریق روزانه chaبه داخل آمیگدال نیز تأثیر معنی داری بر روند اکتساب کیندلینگ ناشی از تحریک قشر پیریفورم نداشت. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان داد که فعالیت نورون های آمیگدال در گسترش امواج تشنجی از قشر پیریفورم به سایر نقاط مغز نقش دارند و حذف این فعالیت توسط لیدوکایین اثری کاهشی بر تشنج های ناشی از کیندلینگ پیریفورم دارد، اما فعالیت گیرنده های آدنوزینی a1 تأثیری بر این نقش ندارند.